Ka diçka që e trazon qetësinë e ende pushimeve verore. Zërat e fëmijëve në oborret e shtëpive të fqinjëve, në stacionet e tramvajeve, autobusëve, trenave, në dyqanet e mbushura më shumë se në 2 muajt e fundit… Është pragvjeshta dhe njeriu e ndjen që edhe përkundër ende vapës-  nga sot jeta do kthehet në ritmin e moçëm: atë të shkollës me zërat e gëzuar të fëmijëve të ngarkuar me çante e brenga… Të njoma.

A. & A. ma kujtojnë fëmijërinë.

Dy kohëra dhe dy vende krejtësisht tjera. Dhe sërish aq të ngjashme- së paku kur fillimi i një viti shkollor është në  pyetje.

Ndjeja keqardhje për vetveten sepse nuk kisha këpucë— derisa nuk e takova një njeri i cili nuk kishte këmbë. Thotë proverba e njohur hebreje.

Ose siç Ibra, miku që s’e kam takuar qe sa javë, thotë: shiko më poshtë se ka edhe më keq!

Dita e fundit e punës në një javë të çuditshme, shterpë, aq shterpë sa mendon që në këtë jetë dhe këtë botë asnjëherë nuk është bërë asgjë, asnjëherë nuk do të bëhet asgjë.

Nuk lidhet me ndonjë frikë.

Sepse, për të folur me Berkley, nëse ke frikë që do të dështosh atëherë edhe e meriton që të mos kesh sukses!

Dita më e çuditshme në vendin e njëmijë e një fytyrave dhe njëmijë e një rrëfimeve.

Sikur janë harxhuar të dyjat: edhe njëmijë e një fytyrat edhe njëmijë e një rrëfimet.

T’i ketë shkrirë ky diell vere në këto fillime vjeshte apo presin atë grinë e përlyer të vjeshtës që të dalin sërish në sipërfaqe?

E din dielli.

E din grija.

Nuk ka asgjë më të pështirë sesa kur e din që ke një ditë të pështirë dhe s’ke si ta ndalësh atë!

Ditë me diell.

Verë në trup dhe vjeshtë në shpirt.

Situatë gadi se e padurueshme nga jashtë dhe brenda për brenda.

Kjo po që është një gjendje mezi e durueshme.

Vetëm gjumi dhe vënia në stand by e trupit dhe trurit janë… shpëtimi.